Wojciecha Smarzowskiego z pewnością można nazwać świetnym psychologiem a już z całą pewnością świetnym obserwatorem ludzkich zachować. Mało kto potrafi tak dobrze przenieść na obraz tyle przypadłość tak często objawiających się w śród naszych rodaków. Nie zabrakło tego i w "Weselu" jest on przepełnione nimi na każdym kroku.

Na największą uwagę według mnie zasługuje genialny scenariusz. Ilość wątków w nim występujących sprawa, że niemożliwym jest się nudzić podczas seansu, dodatkowo są one doskonale przemyślane i wykorzystane w całej opowieści, przez co mimo że narracja w filmie jest bardzo szybka cały film jest niezwykle spójny.

Większość aktorów w filmie spisała się świetnie ale na szczególne wyróżnienie zasługuje Marian Dziędziel, trudno mi sobie wyobrazić kogoś kto mógł by to zagrać lepiej. Uosobienie typowego wiejskiego bogacza, któremu łatwiej jest się rozstać z własną córką niż z kilkoma stówami.

Ciężko jest nazwać ten film komedia bo mimo że występują w nim gdzie niegdzie wątki humorystyczne to jednak historia którą opowiada daleko odbiega od gatunku komedii.

Film doskonale pokazuje klimat polskiego Wesela, wplątując z niego wydarzenia z których można wynieść niejeden morał.

Pamiętam jak spotkałem się z opinią że "Wesele" był filmem który kończył pewną epokę w polskim kinie. Epokę dobrych filmów. Mimo że od tej pory w tym całym potoku szamba zdarzały się jakieś perełki to jednak ciężko się z tym nie zgodzić. "Wesele" to film który swoim poziomem bije na głowę większość kasowych polskich produkcji co tylko świadczy o kunszcie reżyserskim i scenariuszowym Wojtka Smarzowskiego.

Dziękuje za uwagę, czytała Krystyna Czubówna.