Ponyo to malutka złota rybka. Nietypowa, nie tylko dlatego że kiedy tylko jej się zechce, to może wyhodować sobie ludzkie kończyny i nauczyć się mówić po japońsku. Jest też córką Bogini Mórz i Czarownika, który nienawidzi ludzi. Ponyo nie lubi swojego ojca, więc ucieka. Trafia w ręce Sosuke – 5letniego chłopca. I bardzo jej się spodoba człowiek sam w sobie. Zapragnie nim być...

Miyazaki osiągnął tym filmem coś, co zawsze było gdzieś w tle jego filmów: zachowanie na taśmie filmowej... dzieciństwa. Brało się przyjaciela, kartkę, rysowało się wspólnie kilka kresek i krzyżyk by udawać że to mapa skarbów i zniknąć do wieczora. Wracało się z kamieniem i mówiło mamie: „Patrz, znaleźliśmy skarb!” a ona kiwała głową i gratulowała. O uczuciach, które towarzyszyły takim zabawom, jest ten film.

Do pewnego momentu ten film balansuje na granicy fantazji, po przekroczeniu której wkracza się do wyobraźni Sosuke. W tym świecie Ponyo naprawdę była rybką. A zacięcie na palcu zagoiło się. Sosuke podchodzi do okna i, widząc że sztorm ucichł i morze jest już spokojne, stwierdza cicho: „To dlatego, że Ponyo zasnęła”. A poza tą granicą jest rzeczywistość. Jest rybka i jest dziewczynka. Jest sztorm i są zwidy. Do diabła z nią.

Ostatecznie, ta granica zostaje przekroczona. Lisa rozmawia z Boginią. Ale i tak nie granica była ważna, tylko to co za nią. Ten cudowny świat, który minął i teraz siedzi już tylko w filmach Miyazakiego.


8/10