Generalnie jest to film o kobiecie, która mimo licznych perturbacji związanych z jej wtórną adaptacją do życia - rychło po swym zatrważającym powrocie - próbuje po raz kolejny ukształtować swoją tożsamość jednocześnie posiadając w sobie umysł niemowlęcia - to jest tak dramatyczny zabieg, że aż momentami jawnie przeistacza się w ironiczną komedię (między innymi dzięki raczkującej percepcji omawianej Belli), skąpaną w klasycznym melodramacie, biorąc pod uwagę fakt, iż jako dorosła już kobieta charakteryzuje się w kwestii cielesności zgoła innymi odczuciami aniżeli młodzieńcza jeszcze latorośl. Cała otoczka jest niezwykle prześmiewcza, a szczególnie charakterystyczny wydzwięk intonacji flagowej bohaterki w konkretnych sytuacjach. Przedstawiony świat jest skonstruowany karykaturalnie, mimo że sam jego szablon to okres lat 20-30 poprzedniego wieku (przynajmniej tak mi się wydaje). To postmodernistyczny kolektyw, na którego nałożony został woal niegdysiejszego manieryzmu, a także urok ówcześnie panujących zwyczajów społecznych. Laudacja względem głównej bohaterki jest nader komediancka, patrząc na to wszystko rzecz jasna, z perspektywy widza. Z pewnością mamy tu do czynienia z naocznym surrealizmem - jednak podświadomie twórcy zaszczepiają widzowi możliwość swobodnej interpretacji zawartych w owym filmie wydarzeń, sprawnie przeplatanych systematycznym rozwojem dociekliwej Belli.
To trochę tak, jakbyśmy udali się do cyrku, gdzie otrzymalibyśmy okazję ku temu, by skrupulatnie zlustrować te wszystkie ikoniczne wygibasy, wyśmienite akrobacje, jak i ekwilibrystykę serwowaną widowni przez tytułowych bohaterów widowiska, a mimo to, ktoś nakazywał by nam rzetelnie odnieść się do obejrzanego przed chwilą pokazu, niczym do jakiegoś prestiżowego sympozjum naukowego, w którym zazwyczaj zasiada grono wybitnych specjalistów. Relacja między bohaterami jest mniej lub bardziej namacalna, mocniej lub słabiej uwidoczniona, lecz to wszystko i tak schodzi na dalszy plan wobec kunsztu aktorskiego Emmy, podtrzymanej wysokiej formy artystycznej Dafoe i niedocenianego w moim mniemaniu Ruffalo, który bezbłędnie odnalazł się w projekcie greckiego reżysera oraz na zicher uzupełnił obraz gromkiej transformacji wiodącej bohaterki, jako jeden z ważniejszych elementów jej barwnej eskapady.